نامه آبتین کوچولو به میرعماد

سلام میر عماد عزیزم

به این دنیای کوچک قدمهای بزرگت را گذاشتی و آمدی تا زندگی را مفهومی دیگر گونه باشی

آمدی تا شور عشق سلولهای زمان را بنوازد !

ندیده امت اما دیروز عطر بهشت را نسیم به گهواره ام پاشید و دانستم باید روحی از آن سرای سپید به

هیجار زمین آمده باشد تا سیاهی های دلتنگی را بسترد .

از آمدن من قریب یازده ماه میگذرد و از نخستین گریه هایم بسیار گذشته و بارها جسم کوچکم از سختی ها

و رنجهای تکامل آزار دیده ... چه شبها که تب دار سر بر شانه های مادر تا صبح آسودم و او یک دم نیاسود

آآآآآآآآآآآآخ گفتم مادر! مراقب رویاهای مادرت باش ! او نام نمیرای زندگیست! مادر ترانه ی بی تکلف و بی تکرار

عشق است ! وتو با چشمهای بی بدیلت خواهی دید که چه شبهای بی شماری بر بسترت عاشقانه خواهد

خواند و چه صبح های دلپذیری به نوازشت برخواهد خاست بی آنکه سودای دیگرش باشد و آنی از مهر تهی !

میدانم اکنون که این سطور پریشان را می نویسم و کیبورد کلمه هایش را به رخ دنیای مجازی میکشد

کلمه ای نخواهم یافت تا اندکی از رنج مادرانه اش را برایت بنویسم اما تو قد خواهی کشید و بر آلام بی پایان

مادرانه احاطه پیدا خواهی کرد چونان سروی که بر پریشانی رود سایه گستر است !

گفتم رود ! آری رود! مادر رودیست که از خروش عشق ایستادنش نیست ...

اما خوب که به چهره ی دیگر عشق خیره شوی پدر را میبینی که نی بر آتش دل می گدازد و

تو را می نویسد و تو گمان مبر که بر کاغذ ! بلکه بر پاره های دلش و صفحات وجودش !

سخن بسیار است از گونه ی مهر و زمان اندک!

به خدایت می سپارم و تولدت را به عشق می نشینم

خجسته باد تو را  آغاز ترانه ای به نام زندگی...